NOAM YORK

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:

“Νέα Υόρκη / τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους σου / μα εσύ μένεις πάντα Νέα…” αναφέρει ο Δημήτρης Πορφυρής στο δεύτερο βιβλίο του όπου συνεχίζει την εναλλακτική, σχεδόν ακτιβιστική ποιητική του παρέμβαση όπως αυτή εκφράστηκε και σε μια σειρά προηγούμενων δημοσιεύσεων στα περιοδικά: “Οδός Πάνος”, “Πλανόδιον”, “Θέματα Λογοτεχνίας”, “Γράμματα και Τέχνες”, “Νέο Επίπεδο”, “Ανατολικός” κ. ά.
Εφαρμόζοντας μιαν Επιστρατευμένη και όχι Στρατευμένη Τέχνη, καταγράφει τις “Δέκα Μέρες που δε Συγκλόνισαν τον Κόσμο”, ως “Πτωχοπρόδρομος του VISA-ντίου”, σε μια “σκληρή εποχή / του σκληρού δίσκου”. Το Noam YORK, βρίσκεται στον αντίποδα της μητροπολιτικής τέχνης, “χωρίς χορηγό”, προτείνοντας την αυτονόμηση, όχι μιας ακόμα μειονότητας, όπως αυτήν της ποίησης, αλλά την καθολική πρωτογενή αποδέσμευση του εσώτερου είναι ως αδιαπραγμάτευτου. Εδώ η αποστασιοποίηση πετυχαίνεται: “… δεν τον ένοιαζε ποτέ μια θέση αλλά μια στάση ζωής…”
Επειδή “Τ’ Ανθρώπινα Ποιήματα” του Καίσαρ Βαλλιέχο, μπορούν να γίνουν ξανά τα ποιήματα τ’ ανθρώπου, οι ποιητές δεν μπορούν να παραμένουν στα ντουλάπια τους, όπως έλεγε ο Λώρενς της Αμερικής.
Τα παιδιά πρέπει να βρουν το δρόμο για το σπίτι αντί “πεινασμένα / να κρατούν τη χειροβομβίδα / σα να ‘ναι το αβγό τους”, προσδοκώντας ότι “πιο εύκολα θα ζήσουν ακρωτηριασμένα”. Προς το παρόν, ο μόνος που γύρισε στο σπίτι είναι ο πατέρας-πόλεμος: “Πόλεμος, πατήρ των πάντων / αλλά και μητέρα των τόσων σκοτωμένων”.